De Molukse gijzelingen en het concentratiekampsyndroom

In de tweede helft van de vorige eeuw explodeerde het aantal mensen en groepen dat als gevolg van of na een als traumatiserend ervaren gebeurtenis voor psychiatrische hulpverlening in aanmerking kwam. Werd rond 1960 het aantal mensen dat aan het concentratiekampsyndroom leed op enkele duizenden geschat, dertig jaar later was dat aantal – nu onder de diagnose PTSS – gestegen tot enkele honderdduizenden. Een voorname oorzaak hiervan is het verschuiven van oorzaak naar symptoom als reden voor diagnosestelling. Een van de groepen patiënten die er in de tussentijd bijgekomen was, werd gevormd door de slachtoffers van de Molukse gijzelingen in de jaren zeventig.

Volgens de op het terrein van psycho-traumatisering actieve Nederlandse psychiaters waren zij getraumatiseerd, ook als ze dat zelf ontkenden. Ook zij leden aan een vorm van Konzentrationslager (KZ)-syndroom. De ontkenning was daar zelfs bewijs van. In dit artikel wordt de verslaggeving in de Nederlandse kranten over de psychische hulpverlening aan en medische meningsvorming over de gegijzelden gevolgd.