Bij het thema : Een feilloos geheugen bestaat niet

Ooit zag ik in het United States Holocaust Memorial Museum (USHMM) in Washington een expositie met video-interviews met ooggetuigen. Ze hadden als kind de eerste jaren van de Jodenvervolging in nazi-Duitsland meegemaakt. Ze beschreven marcherende SA-mannen die antisemitische liederen zongen, haatdragende posters, pesterijen door andere kinderen. Af en toe verscheen er een tekst onderin beeld waarin werd aangegeven dat de herinnering niet juist kon zijn, omdat de beschreven poster pas jaren later ontworpen was of het gehoorde lied toen nog niet geschreven.

Ik vond het een opmerkelijke manier van omgaan met getuigenissen van ooggetuigen. Eentje die vragen bij me opriep. Gebruik je interviews in een museale setting om kennis over te brengen op bezoekers en mogen er daarom geen ‘vergissingen’ in voorkomen? Of gebruik je ze juist om de impact van gebeurtenissen te laten zien vanuit verschillende perspectieven?