Dood en sterven: niets is zo universeel en toch zo uniek als de wijze waarop individu en gemeenschappen dit beleven en ermee omgaan. Naast een individuele wijze van omgaan met sterven en dood, en hierdoor ook met rouwen, worden onze opvattingen, gevoelens en uitingen sterk gevormd door de sociaal-culturele groep waarin wij opgroeien en leven.

ZRA en GGZ-Nederland¹ boden de afgelopen jaren de mogelijkheid innovatieve projecten te ontwikkelen ten behoeve van asielzoekers. Dat gaf ons een goede gelegenheid een project te maken van de behandeling van asielzoekers- en vluchtelingengezinnen . Na jarenlange ervaring in het werken met deze gezinnen was bij ons de wens gegroeid om onze bevindingen te beschrijven, verder te ontwikkelen en overdraagbaar te maken voor de reguliere GGZ instellingen.

Eind januari organiseerde de War Trauma Foundation een tweedaagse internationale expertmeeting voor hulpverleners in de geestelijke gezondheidszorg uit Nederland, het Middenoosten en Algerije, onder de titel Towards a peaceful life: different approaches to restore resilience after war.

Ruim dertig hulpverleners uit Nederland, het Midden-Oosten en Algerije kwamen bijeen. Hanneke Bot doet verslag van haar bevindingen.

Leren van mensen met meer ervaring

Tegen daders en slachtoffers van geweld wordt geheel verschillend aangekeken. Slachtoffers worden meestal gezien als onschuldige personen die sympathie verdienen en recht hebben op materiële en immateriële hulp. In Nederland is deze visie mede te danken aan het gegroeide inzicht in de (late) gevolgen van de Tweede Wereldoorlog. Oorlogsgetroffenen hebben zich, vaak tezamen met behandelaars, ervoor ingespannen om een maatschappelijke erkenning van het slachtofferschap te bereiken.