Ruim 140 jongeren vechten voor de jihad in Syrië, Jemen en Somalië. Voor deze geradicaliseerde moslimjongeren is
het hun heilige plicht. Als ze die met de dood moeten bekopen, sterven ze de meest gelukzalige dood die voor een moslimstrijder
is weggelegd: het martelaarschap in de strijd tegen de ongelovigen. Onze regering is verbijsterd.
Hoe heeft het zo ver kunnen komen, vraagt men zich af, en waarom hebben we dit niet zien aankomen?

Sinds de zogenaamde Arabische Lente staan sociale media bekend
als instrumenten voor politiek activisme en massamobilisatie.
Na de rellen in Haren omtrent Project X hadden sociale media in
de ogen van politie en openbaar bestuur hun onschuld verloren.
Tweets die vergelijkbare evenementen in Hoorn, Amsterdam of
Arnhem aankondigden, leidden toen tot wanhopige en overhaaste
reacties van de kant van de politie en overheid. De reacties waren
op zijn zachtst gezegd gênant (Hoorn). In het ergste geval waren

Het jihadisme dat tot nog toe drieduizend West-Europese jongeren tot een reis naar Syrië heeft aangezet roept tal van
principiële vragen op. En vooral: wat beweegt deze jongeren om de grens van het geweld te overschrijden? In een poging om
deze vormen van radicalisering te begrijpen springt een drietal mogelijke motieven in het oog. Allereerst een idealisme dat
zoekt naar de verwezenlijking van een islamitisch rijk. Verder speelt woede over de westerse interventies in de Arabische

Afgelopen zomer werd duidelijk hoe zeer onze nationale veiligheid is verbonden met internationale ontwikkelingen en de internationale veiligheid. De ramp met de MH17, de oplaaiende oorlog in Gaza, de uitbraak van Ebola en de dreiging van ISIS: allemaal voorbeelden van transboundary crises: crises over de grens met, soms grote, nationale impact.
Onze open en internationaal georiënteerde samenleving brengt
veel voorspoed en biedt kansen. Tegelijkertijd brengt dit risico’s
met zich mee en zijn we kwetsbaarder voor ontwikkelingen elders.