Praatgroep

Noem het oorlog, bron van een saamhorigheidsgevoel.

Noem hei oorlog, uitgangspunt.

Praten met een doel en wat je nog niet zeggen kunt projecteren op een ander scherm, uit een eigen onbegrijpelijk bestaan, en proberen woorden te verstaan uit een binnensmonds gekerm.

Wat zeggen ons de namen, hoe wij heten. Wij willen welen wie we zijn.

Noem het oorlog zolang wij zoeken naar zekerheden zonder grenzen en zolang wij eigenlijk niet weten wat wij mogen wensen.

Jonge kinderen-van-de-oorlog die in Nederlands-Indië geboren zijn tussen 1938 en 1943 vormen een groep die nogal verborgen is gebleven. Hei is een bijzondere groep, omdat de heel jonge kampkinderen het hun aangedane leed niet als iets van buitenaf komends konden beleven, maar het ervaren hebben als iets wat met henzelf te maken had. Die versmelting van de traumatische ervaringen met de persoonlijkheid maakt herkenning ervan moeilijk, zowel voor de kampkinderen zelf als voor hun behandelaars.

Stichting Pelita is al vanaf 1947 werkzaam voor de mensen die de oorlog in het voormalige Nederlands-Indië hebben meegemaakt Aanvankelijk was Pelita een vrijwilligersorganisatie, die de eerste opvang verzorgde van de repatrianten. In de loop van de tijd heeft de instelling zich geprofessionaliseerd, als reactie op nieuwe werkzaamheden en hulpvragen. Pelita verzorgt taken in de uitvoering van de wetten voor oorlogsgetroffenen en biedt immateriële hulpverlening.

Dat meer dan honderdduizend mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog in Indiè in kampen gezeten hebben, is algemeen bekend. Men ging er zelfs van uit dat alle Europeanen, of zij die Europees bloed in zich hadden, achter de kawat gezet waren. Dat gold niet alleen voor de mensen in Holland, maar - tot op zekere hoogte ook voor de Indische Nederlanders zélf. heb ik gemerkt. Toch is een groep Indische Nederlanders (en ook statenlozen en soms mensen met een andere nationaliteit) buiten het kamp gebleven en wel door heel verschillende omstandigheden, die ik niet onder één noemer kan brengen.