'Ik, en met mij denk ik veel kinderen van foute ouders, heb het gevoel aan alle kanten te zijn gepakt. De thuissituatie was voorgoed verstoord, ik moest opgroeien onder armelijke omstandigheden, en toen werd ik ook nog eens met de nek aangekeken door de maatschappij' (Kromhout, 2004: 212). Aan het woord is Eva, anderhalf jaar oud bij de bevrijding in 1945, die de gevolgen van de ‘foute’ keuzes van haar ouders tijdens de Tweede Wereldoorlog aan den lijve ondervond.

De geschiedenis van Indonesië en Nederland is onlosmakelijk verweven. De Nederlandse koloniale overheersing en de beëindiging daarvan drukt nog steeds op de relaties tussen de twee landen. De internationale betrekkingen zouden een stuk eenvoudiger zijn als het accent uitsluitend op de toekomst ligt. Maar een verleden – zeker indien sprake is van daderschap – is nooit ver weg en het is zeer de vraag of het onbenoemd laten van onverwerkte wonden op termijn verstandig is.

5 mei 2016 was een groot succes. Nooit eerder was er zoveel zon en bovenal waren er nooit eerder zoveel bezoekers op de bevrijdingsfestivals. Wie naar de geschiedenis van 5 mei kijkt ziet dat dit niet vanzelfsprekend is. Vaak heeft de toekomst van Bevrijdingsdag aan een zijden draadje gehangen bij gebrek aan animo. Nederlanders wisten lange tijd geen raad met deze herdenkingsdag. Hoe kon 5 mei toch uitgroeien tot een succes? In dit artikel wordt die geschiedenis beschreven en de ommekeer – die vanaf de jaren tachtig inzette – verklaard.

Dit is een auto-etnografische studie naar de geheimen in mijn eigen familie (PR); een persoonlijke zoektocht en een wetenschappelijke uitdaging. Ik wist dat mijn grootvader tijdens de tweede Wereldoorlog krijgsgevangene in Duitsland was geweest. Maar niemand praatte erover. Op een dag besloot ik systematisch onderzoek te gaan doen naar de familiegeheimen rondom het Oorlogsverleden van mijn grootvader.