Monumenten op voormalige slagvelden of voor grote legeraanvoerders zijn van alle tijden. Dat geldt niet voor de erevelden die alle gesneuvelde militairen elk een eigen graf geven. Hoe gebruikelijk die ons nu mogen voorkomen: als verschijnsel zijn ze amper een eeuw oud. Natuurlijk waren er wel voorlopers, zoals de begraafplaatsen op slagvelden uit de Amerikaanse burgeroorlog en de namenmonumenten in Europa en Nederlands-Indië waarop de gesneuvelden uit een stad of regio samengebracht werden.

Al jaren een groot toeristisch succes: de diverse battlefield tours langs belangrijke plekken uit de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. Steeds vaker proberen organisatoren of gidsen van dergelijke reizen verschillende perspectieven te laten zien en ook het ‘Duitse verhaal’ zichtbaar te maken. Met wisselend succes.

“(…) ik begrijp wel dat de Duitse begraafplaatsen soberder zijn, natuurlijk. Het is de hele andere kant van het verhaal en degenen die ons bevrijd hebben, dat zijn toch wel echt de helden.” (vrouw, 24 jaar, deelneemster battlefield tour)

Scholieren die lachend een selfie maken in de crematoria van Auschwitz. Neonazi’s die met gestrekte arm een groet brengen bij het graf van een SS’er op de Duitse militaire begraafplaats in Ysselsteyn. Ramptoeristen die een kick krijgen van een bezoek aan het uitgemoorde (en nu als ruïne bewaarde) dorp Oradour-sur-Glane. Op dit soort reacties zitten beheerders van oorlogserfgoedlocaties niet te wachten. Toch willen zij bezoekers trekken en willen steeds meer toeristen de plaatsen bezoeken waar de Tweede Wereldoorlog ‘aanraakbaar’ is.

Maurits Cohen overleefde als kind de Tweede Wereldoorlog in onderduik en heeft zich in zijn volwassen leven onder meer ingezet voor mensen met een oorlogstrauma wereldwijd. Ook tijdens zijn pensioen blijft hij zich inzetten voor het welzijn van anderen.