Al jaren een groot toeristisch succes: de diverse battlefield tours langs belangrijke plekken uit de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. Steeds vaker proberen organisatoren of gidsen van dergelijke reizen verschillende perspectieven te laten zien en ook het ‘Duitse verhaal’ zichtbaar te maken. Met wisselend succes.

“(…) ik begrijp wel dat de Duitse begraafplaatsen soberder zijn, natuurlijk. Het is de hele andere kant van het verhaal en degenen die ons bevrijd hebben, dat zijn toch wel echt de helden.” (vrouw, 24 jaar, deelneemster battlefield tour)

Scholieren die lachend een selfie maken in de crematoria van Auschwitz. Neonazi’s die met gestrekte arm een groet brengen bij het graf van een SS’er op de Duitse militaire begraafplaats in Ysselsteyn. Ramptoeristen die een kick krijgen van een bezoek aan het uitgemoorde (en nu als ruïne bewaarde) dorp Oradour-sur-Glane. Op dit soort reacties zitten beheerders van oorlogserfgoedlocaties niet te wachten. Toch willen zij bezoekers trekken en willen steeds meer toeristen de plaatsen bezoeken waar de Tweede Wereldoorlog ‘aanraakbaar’ is.

Maurits Cohen overleefde als kind de Tweede Wereldoorlog in onderduik en heeft zich in zijn volwassen leven onder meer ingezet voor mensen met een oorlogstrauma wereldwijd. Ook tijdens zijn pensioen blijft hij zich inzetten voor het welzijn van anderen.

Vijf kinderen van verzetsdeelnemers vertellen over het verzet van hun ouders en de doorwer-king van deze geschiedenis in hun eigen leven. De videoportretten, gemaakt door Marcel Prins, worden omlijst met het persoonlijke verhaal van de geportretteerde. Wat doet het met je als je ouders gearresteerd of omgebracht worden en het ouderlijk gezin ontwricht raakt? Hoe vorm je je identiteit als je je vader op jonge leeftijd door oorlogsgeweld hebt verloren?