Op het moment dat ik deze column begin te schrijven zit ik in mijn geïmproviseerde werkkamer: thuis met mijn pantoffels aan, een gordijn als deur en op de achtergrond een huilende dochter.
Ze krijgt haar onlinepresentatie niet geüpload en nu mist ze haar online les. Eigenlijk wilde ik nu mijn patiënten gaan beeldbellen omdat dat gisteren vanwege allerlei digitale ellende niet lukte. Door de coronacrisis is ons gewone leven als een sneeuwhuisje door elkaar geschud. We zijn allemaal op zoek naar een nieuw evenwicht.
 

De huidige pandemie is weliswaar ellendig, maar nog niet catastrofaal. Samen met de mondiale recessie en het rechtsisme kan het daar wel op uitlopen.

Verkijk je niet op politici die zich presenteren als malloten. Hitler werd ook uitgemaakt voor krankzinnige huisschilder.

Abram de Swaan vergelijkt 10 mei 1940 met 10 mei 2020.

Na de Tweede Wereldoorlog botvierden veel Nederlanders vijf jaar opgekropte woede op ‘foute’ landgenoten.

NSB’ers belandden in interneringskampen, ‘moffenmeiden’ werden publiekelijk aan de schandpaal genageld.

Door de wraakacties raakten zij en hun kinderen levenslang getraumatiseerd.

Het voelt vreemd op een bijna lege Dam. Maar ik weet dat U, dat jij, deze Nationale Herdenking meebeleeft en dat we hier samen staan.

In deze uitzonderlijke maanden hebben wij allemaal een deel van onze vrijheid op moeten geven. Sinds de oorlog heeft ons land iets dergelijks niet gekend. Nu maken we zelf een keuze. In het belang van leven en gezondheid.

Toen wérd de keuze voor ons gemaakt. Door een bezetter met een ideologie zonder genade die vele miljoenen mensen de dood in joeg. Hoe voelde de ultieme onvrijheid?