De commandant van Kamp Amersfoort die zich tegenover gevangenen voordeed als een heer. De man met de zenuwtic, vriendelijk en correct in de omgang. Voormalig kunstschaatser, nazi van het eerste uur, carrièrejager, feestganger, hondenliefhebber, schuinsmarcheerder en met een dure smaak. Maar bovenal de man die verantwoordelijk was voor een schrikbewind, die zware mishandelingen toeliet en persoonlijk deelnam aan de één na grootste executie in Nederland. En de man die op mysterieuze wijze verdween en zich nooit heeft verantwoord voor oorlogsmisdaden op Nederlandse bodem: Walter Heinrich.

In november 1947 werd Stichting Pelita opgericht om de zorg op zich te nemen voor de ruim 300.000 Indische Nederlanders en 35.000 Molukkers die zich na de Tweede Wereldoorlog en de daaropvolgende onafhankelijkheidsstrijd gedwongen zagen Nederlands-Indië/Indonesië te verlaten en zich in Nederland te vestigen.

Kort geleden bezocht ik HIER. Zwart in Rembrandts tijd. Op deze tentoonstelling in Museum Het Rembrandthuis zijn voor het eerst in de geschiedenis de portretten samengebracht die Rembrandt en zijn tijdgenoten maakten van zwarte mensen. Ik ging langs om praktijkvoorbeelden van meerstemmigheid te analyseren en raakvlakken te zoeken met oorlogserfgoed in musea. Welke methodes zijn inspirerend? Hoe meerstemmig ontsluiten zij het verleden?

Historica Elizabeth Buettner is specialist op het gebied van dekolonisatieprocessen. Zij werkt nu bijna zeven jaar in Nederland. Hoe kijkt zij naar de Nederlandse omgang met het koloniale verleden en de effecten van het actuele antiracistische activisme? En waarin verschillen wij daarin van andere Europese landen?