Omdat kinderen nog volop in ontwikkeling zijn en zij voor hun veiligheid en stabiliteit afhankelijk zijn van hun ouders en gezin, kan de behandeling van traumatische ervaringen van kinderen niet los gezien worden van het gezin en de context. Regelmatig komt bij de behandeling van het trauma van het kind ook trauma bij andere gezinsleden naar voren. Wanneer er noodzaak is deze ook te behandelen kunnen verschillende ingewikkelde overwegingen ontstaan. In de hierna te bespreken casus stuitte ik met name op twee dilemma’s: Behandel ik een ouder in de kinderpsychiatrie wanneer deze niet doorverwezen wil worden naar de zorg voor volwassenen? En: als een van de ouders niet aanwezig kan zijn, ga ik dan toch behandelen of wacht ik tot deze ouder wel aansluit?

Kinderen waarvan een ouder wordt gedood in de huiselijke sfeer, komen terecht in een complexe situatie die grote impact kan hebben op hun leven. Onderzoek naar deze groep biedt enkele handvatten voor hulpverleners.

Interview met projectleider

Wat hoop je te bereiken met het project? 

‘Ten eerste hopen we op resultaten die duidelijk maken of en op welke manier traumagerichte interventies effectief zijn, bij kinderen tussen de 8 en 18 jaar, die met één of beide ouders zijn gevlucht.’

‘Die informatie hebben we nog niet terwijl er wereldwijd momenteel meer kinderen gevlucht zijn dan ooit. Verder hoop ik dat de bevindingen aanleiding geven om andere ggz-instellingen in het land hun deuren wijder open te zetten voor deze doelgroep.’ 

Alleenstaande minderjarige vreemdelingen (AMV’s) lopen een verhoogd risico op het ontwikkelen van psychische problematiek. Over de beste benadering van deze problematiek is nog veel onduidelijk. Aan de hand van een casus bespreken we hoe we cultuursensitief kunnen werken met een AMV die last heeft van traumagerelateerde klachten.