Ze zit met haar twee kinderen in het speelkeukentje in de hoek van de spelkamer. Pizza, taart, hamburgers, broccoli, ze krijgt het allemaal voorgeschoteld door haar dochter. Af en toe komt er een voorzichtige glimlach op haar gezicht, maar verder geeft ze weinig reactie. Haar blik gaat afwisselend van de grond naar haar dochter. Of soms naar haar zoon, die zijn eigen gang gaat in een hoekje van het keukentje. Ze zit met haar rug naar de andere gezinnen toe. Het enthousiasme en vrolijke geklets van haar dochter vormt een groot contrast met het ongemak van moeder. Een te groot contrast?

De dreiging van oorlog lijkt reëler dan ooit. Voor mensen die oorlog hebben meegemaakt, of nog familieleden hebben in oorlogsgebieden, is deze dreiging nog levendiger. Klinisch psycholoog Antoine van Sint Fiet behandelt mensen voor wie de dreiging nog een dagelijkse realiteit is. In zijn behandelkamer in Diemen tref ik een geëngageerde en bedachtzame man. ‘Je merkt waarschijnlijk al dat ik er veel over kan vertellen’, legt hij mij uit. Ik vroeg hem hoe het is om met mensen te werken voor wie de dreiging van oorlog nog altijd in hun hoofd leeft.

Het aantal alleenstaande minderjarige vreemdelingen (amv) dat in Nederland asiel aanvraagt, is de afgelopen jaren sterk gestegen. Een deel van hen krijgt geen asiel. Voor hen moet ‘adequate opvang’ in het land van herkomst worden gevonden. Hoe werkt dit precies?

Hoewel er in het historisch onderzoek naar het Nederlandse verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog sinds enige tijd een inhaalslag plaatsvindt met betrekking tot de rol van vrouwen en minderjarigen, lijkt de voornaamste context waarbinnen mannen, vrouwen en kinderen zich tot elkaar verhielden grotendeels buiten beschouwing te blijven: gezinnen en families. Welke rol speelden familiebanden bij de organisatie en facilitering van het verzetswerk? 

En welke invloed had de verzetsdeelname op het gezinsleven?