Auschwitz nu: alledaags leven in een schuldige omgeving

Het is haast een schilderchtig landschap. gras en bomen wuiven in de wind. De spoorrails, het middelpunt van de plek, glimmen in het zonlicht. 'Dit was de hoofdingang', zegt Robert Cohen, wijzend naar het hek waar de rails onderdoor lopen. 'Hier kwamen de treinen binnen.' Vijfenzestig jaar na zijn transport naar Auschwitz-Birkenau staat hij opnieuw voor de poort. Zeventien was hij toen hij hier per trein arriveerde en werd geselecteerd voor dwangarbeid.

Geachte bezoeker,

De informatie die u nu opvraagt, kan door psychotraumanet niet aan u worden getoond. Dit kan verschillende redenen hebben, waarvan (bescherming van het) auteursrecht de meeste voorkomende is. Wanneer het mogelijk is om u door te verwijzen naar de bron van deze informatie, dan ziet u hier onder een link naar die plek.

Als er geen link staat, kunt u contact opnemen met de bibliotheek, die u verder op weg kan helpen.

Met vriendelijke groet,
Het psychotraumanet-team.


Referentie: 
Kim Kamphuis | 2010
In: Voorbij maar niet verdwenen | 42-45

Trefwoorden: 
joden, concentratiekampen, Auschwitz, naoorlogstijd, herdenkingen