‘Hoe was het in het kamp?’ : Oorlogsherinneringen en familiegeheimen

Dit is een auto-etnografische studie naar de geheimen in mijn eigen familie (PR); een persoonlijke zoektocht en een wetenschappelijke uitdaging. Ik wist dat mijn grootvader tijdens de tweede Wereldoorlog krijgsgevangene in Duitsland was geweest. Maar niemand praatte erover. Op een dag besloot ik systematisch onderzoek te gaan doen naar de familiegeheimen rondom het Oorlogsverleden van mijn grootvader.

Onderzoek naar je eigen familie wordt wel auto-etnografie genoemd. Deze studie is niet alleen een waardevolle persoonlijke zoektocht, maar heeft ook geleid tot belangrijke bespiegelingen over stiltes in families, mijn eigen professionele ontwikkeling en over methodologische kwesties omtrent auto-etnografisch onderzoek. Het belicht in ieder geval een aantal positieve aspecten van geheimen en stiltes in families en als we in de klinische praktijk met familiegeheimen te maken krijgen nodigt het ons uit zorgvuldig de mogelijk destructieve en levenskrachtige aspecten van stiltes te bekijken.

Het betrekken van ouders en systeemtherapie bij suïcidale jongeren is van grote betekenis voor zowel de diagnostiek van het suïcidale gedrag als voor het realiseren van de benodigde veiligheid. Maar belangrijker nog is het herstel van gezinsrelaties, als de jongere deze niet meer zo belangrijk vindt dat ze reden zijn om te willen blijven leven. In de gezinsgesprekken biedt circulair vragen stellen een grote meerwaarde bij het bespreekbaar maken van de onderlinge betrekkingen. Non-verbale methoden helpen daar waar openlijk praten over de relaties niet of nog niet mogelijk is.