ARQ Centrum' 45

In een periode dat ik wel wat inspiratie kon gebruiken, las ik The Happiness Project van Gretchen Rubin. Het gaat over de zoektocht van de schrijfster naar geluk, en combineert haar persoonlijke ervaringen met wetenschappelijke feitjes. Het lezen van dat boek maakt blij, maar het na-apen van de schrijfster ook. Alles wat zij uitprobeert kun je tenslotte zelf óók uitproberen. Eén van haar geluksvergrotende principes is het navolgen van een spirituele gids of meester.

Hoewel wetenschappelijke evidentie over toepasbaarheid en effectiviteit van psychotherapeutische interventies bij populaties met een migratieachtergrond nog altijd gering is, lijkt het behandeleffect bij deze groepen doorgaans kleiner dan bij de meerderheidspopulatie, en zijn no-show en drop-out vaak substantieel hoger. ‘Cultuursensitieve zorg’ zou bijdragen tot het optimaliseren van de hulpverlening aan deze doelgroep. Wat die zorg precies behelst en hoe dat concreet vorm te geven, is echter nog weinig helder omschreven.

Omgaan met verlies en rouw wordt beïnvloed door de normen van iemands culturele identiteit.

Over de effectiviteit van traumabehandeling bij vluchtelingenkinderen is nog te weinig bekend. KIEM is een onderzoeksproject van Stichting Centrum’45 naar de effectiviteit van KIDNET EMDR en vergelijkt deze met een wachtlijstconditie.

Alleenstaande minderjarige vreemdelingen (AMV’s) lopen een verhoogd risico op het ontwikkelen van psychische problematiek. Over de beste benadering van deze problematiek is nog veel onduidelijk. Aan de hand van een casus bespreken we hoe we cultuursensitief kunnen werken met een AMV die last heeft van traumagerelateerde klachten.

Documentaires over de Tweede Wereldoorlog zijn meestal niet gemaakt om je te doen glimlachen. Toch overkwam me dit laatst bij Numbered, te zien op Netflix. Een tedere documentaire, waarin de laatste overlevenden van Auschwitz geïnterviewd worden over de betekenis van hun kampnummer. De documentaire gaat niet alleen over het kamp, maar ook over terugkeer en herstel. En, tot mijn verrassing, over de liefde. Een oud echtpaar vertelt innemend over de impact van hun eerste aanrakingen, in een Israëlische kibboets na de oorlog.

Eén lege stoel voor één verloren leven; 11.541 rode stoelen in een lange rij. Ter nagedachtenis aan de slachtoffers van het beleg van Sarajevo tijdens de oorlog in het voormalige Joegoslavië in de jaren negentig. Een fascinerende verbinding van kunst met herdenken. Welke impact had deze herdenking op oorlogsgetroffenen uit Sarajevo? Hierover spraken wij met getuigen van de Sarajevo Red Line.

Eind oktober organiseerde ARQ Nationaal Psychotrauma Centrum een symposium over moral injury, moreel trauma. Moreel trauma is een relatief nieuw begrip dat verwijst naar de morele nood die kan ontstaan wanneer professionals, in strijd met hun eigen normen en waarden, anderen schade berokkenen of niet kunnen ingrijpen wanneer anderen worden geschaad. Hoofdspreker bij het symposium was Nancy Sherman, hoogleraar filosofie aan de Georgetown Universiteit in Washington en auteur van onder andere Stoic Warriors, The Untold War en Afterwar – drie boeken over de morele aspecten van oorlogsvoering.

Wanneer ouders getraumatiseerd raken, kan de relatie met hun kinderen onder druk komen te staan. Tegelijkertijd beschikken beide ouders over manieren om de impact van traumatisering te ‘bufferen’. Door de inzet van een steunend netwerk bijvoorbeeld. Maar een veilige hechting tussen ouder en kind is het krachtigste schild.

De generatie die de oorlog als (jong)volwassene heeft meegemaakt, wordt steeds kleiner. Maar ze zijn er nog, negentigplussers die de jaren 40-45 te boven kwamen, ons land hielpen opbouwen, trouwden, gezinnen stichtten. Over de oorlog werd gezwegen, dóórgaan, was het devies. Het wrange is dat veel van hen op hoge leeftijd weer of alsnog last krijgen van dingen die ze in de oorlog hebben meegemaakt. Met het afnemen van hun gezondheid neemt ook hun geestelijke veerkracht af.