Objectives: Relatives of long-term missing persons need to deal with uncertainties related to the disappearance. These uncertainties may give rise to ruminative thinking about the causes and consequences of the loss. Focusing on tolerating uncertainties in treatment of relatives of missing persons might foster recovery. Adding mindfulness to cognitive behavioural therapy might serve this aim. The feasibility and potential effectiveness of cognitive behavioural therapy with mindfulness were evaluated in a pilot study.

Unaccompanied refugee minors are a particularly vulnerable group. The aim of this study is to increase our knowledge about possible pathways to well-being and integration for unaccompanied refugee minors as they strive to establish new lives in a host county. The present study followed a group of youth who fled to Norway without their caregivers at three time points; 6 months (n = 95; M age = 13.8, 80% boys), 2 years (n = 78; M age = 16.5, 83% boys), and 5 years (n = 47; M age 20.0, 83% boys) after arrival.

Traumatic events (TEs) have been associated with suicide attempts (SAs). However, the empirical status of some TEs is inconclusive. This also concerns community adolescents and young adults, known to be a high-risk group for SAs. We examined associations between (a) a range of prior TEs (physical attack, rape/sexual abuse, serious accident, and witnessing somebody else experiencing a TE) and a subsequent SA, and (b) the number of prior TEs and an SA, and (c) we estimated attributable proportions of SAs, in relation to each TE.

Een oorlog is niet over zodra een land is bevrijd, en ook niet als de mensen die hem hebben meegemaakt zijn overleden. Daarvan is de 23-jarige Jesse overtuigd.
Jesse heeft geen oorlog meegemaakt.

Zijn oma was op haar 16de in een jappenkamp terechtgekomen, maar die heeft hij nooit gekend. En toch had hij therapie nodig om de gevolgen van de oorlog te verwerken, net als zijn moeder Marianne.

Onderzoek doen naar persoonlijke geschiedenissen van getuigen van de Tweede Wereldoorlog is met de komst van Oorlogslevens.nl een stuk gemakkelijker geworden. Waar het voorheen een onderzoek op zich was om te achterhalen bij welke organisaties en websites bronnen te vinden waren over een bepaalde persoon, is die informatie voortaan via één digitale locatie verzameld. De nieuwe website, een initiatief van Netwerk Oorlogsbronnen, won in februari een internationale innovatieprijs. De rubriek ‘Oorlogsbron uitgelicht’ staat komende nummers in het teken van ‘Oorlogslevens’.

Maart 2020: ‘De lente kunnen ze niet annuleren’. Die boodschap, bij een tekening van ontluikende narcissen, zet de Britse beeldend kunstenaar David Hockney op Instagram om mensen overal ter wereld een hart onder de riem te steken. Velen zitten gedwongen thuis, alleen, of juist dicht op de huid van geliefden en gezinsleden. Ik kijk uit het raam en vraag me af: wat betekent vrijheid nu, in 2020?

Herdenken is bijna een opdracht, maar het is ook een weg vol valkuilen. Wie eren we, bij wat staan we stil? 

Binnenkort leven we zonder ooggetuigen van de Tweede Wereldoorlog. Hoe sterk zijn de herinneringen? Het verleden kan worden uitgewist of vervagen.  

Hoe weten musea de verbinding te leggen tussen de historische context van 1945 en vrijheid vandaag de dag? Hoe verbeelden ze ‘vrijheid’? En hoe worden bezoekers aangezet om over dat begrip na te denken in verschillende museale contexten – een oorlogsmuseum en een provinciaal museum? Met die vragen in het achterhoofd bezocht ik het nieuwe Vrijheidsmuseum in Groesbeek en de tijdelijke tentoonstelling Tekens van vrijheid in het Limburgs Museum te Venlo.

Hoe vertel je het verhaal van een geschiedenis met een oneindig aantal lagen, en hoe verbind je het verleden daarbij ook aan het heden? Met zijn boek Een naoorlogse achtbaan biedt Ian Kershaw een inspirerende aanpak.

In deze editie van WO2 Onderzoek uitgelicht staat de betekenis van vrijheid centraal: sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog én vandaag de dag. 

Verschijnen in rubriek : Bij het thema