Background: The diagnostic criteria for posttraumatic stress disorder (PTSD) differ between DSM-5 and ICD-11, which may affect the estimation of prevalence.

Objective: To investigate the concordance of ICD-11 and DSM-5, as compared to ICD-10 and DSM-IV, regarding PTSD caseness among Japanese people who had experienced different potentially traumatic events. In addition, we estimated the comorbidity with major depressive disorder and generalized anxiety disorder according to these four diagnostic manuals.

In een langdurige psychotherapie van een vroeg getraumatiseerde patiënt kent de overdracht en tegenoverdracht vele voetangels en klemmen. Patiënten kunnen behandelaars onder grote emotionele druk zetten. Behandelaars van hun kant kunnen vanuit hun eigen achtergrond geneigd zijn tot overschrijding van professionele grenzen. Ongereflecteerd kan dit samenspel leiden tot collusies waardoor de psychotherapie vastloopt en patiënten niet verbeteren, maar hun geschiedenis ongereflecteerd herhalen.

Background: Resettled refugees exposed to trauma and loss are at risk to develop mental disorders such as posttraumatic stress disorder (PTSD) and persistent complex bereavement disorder (PCBD). Post-migration stressors have been linked to poor mental health and smaller treatment effects.

Aim: Our aim was to evaluate reductions in PTSD and PCBD symptoms and to explore the presence of post-migration stressors and their associations with symptom change and non-completion in a traumatic grief focused treatment in a cohort of refugees.

Literature suggests that the occurrence of psychological trauma (PT) fromvariousnegativelifeexperiences beyond events mentioned in the DSM-criterion A, receives little to no attention whencomorbid with psychosis. In fact, despite research indicating the intricate interplay between PTand psychosis, and the need for trauma-focused interventions (TFI), there continue to be mixedviews on whether treating PT would worsen psychosis, with many practitioners hesitating toinitiate treatment for this reason.

Het voelt vreemd op een bijna lege Dam. Maar ik weet dat U, dat jij, deze Nationale Herdenking meebeleeft en dat we hier samen staan.

In deze uitzonderlijke maanden hebben wij allemaal een deel van onze vrijheid op moeten geven. Sinds de oorlog heeft ons land iets dergelijks niet gekend. Nu maken we zelf een keuze. In het belang van leven en gezondheid.

Toen wérd de keuze voor ons gemaakt. Door een bezetter met een ideologie zonder genade die vele miljoenen mensen de dood in joeg. Hoe voelde de ultieme onvrijheid?

Vaak heb ik me afgevraagd wat het nut is van herdenken, van bijeenkomsten als deze. Herdenken wij omdat de traditie ons dat voorschrijft, of staat er meer op het spel?

Met de viering van 75 jaar bevrijding is er veel aandacht voor persoonlijke verhalen en lokale geschiedenissen.

De gebeurtenis als eenduidig nationaal gedragen beeld bestaat niet meer.

Het ontwerp van Libeskind voor het Holocaust Namenmonument in Amsterdam heeft iets wrangs. Ruim 102.000 omgebrachte mensen worden teruggebracht tot een bouwsteentje in een megalomaan project, en ondanks de grootte van het bouwwerk is het hopeloos ontoereikend.

Hoever reikt het herinneren?

Background: Climate change is one of the great challenges of our time. The consequences of climate change on exposed biological subjects, as well as on vulnerable societies, are a concern for the entire scientific community. Rising temperatures, heat waves, floods, tornadoes, hurricanes, droughts, fires, loss of forest, and glaciers, along with disappearance of rivers and desertification, can directly and indirectly cause human pathologies that are physical and mental. However, there is a clear lack in psychiatric studies on mental disorders linked to climate change.