Column : Afscheidsritueel

Er is een foto van. We staan op het voetbalveld van een school, een paar honderd meter bij de kliniek vandaan. We zijn met een bont gezelschap: de lieve, intellectuele psychiater; de betrokken verpleegkundig specialist; een vijftal enthousiaste sociotherapeuten; de zorgzame maatschappelijk werkster; de bevlogen arts; de joviale kliniekcoördinator; vier Afghaanse kinderen vanuit de gezinskliniek; een aantal stoere, getraumatiseerde Nederlandse veteranen en ik. Allemaal zijn we hier voor het afscheid van een jonge West Afrikaanse man die een aantal jaar geleden als minderjarige vluchteling naar Nederland is gekomen.

In Nederland is hij als ‘ongewenst vreemdeling’ verklaard. In het land waar hij vandaan komt zien ze hem liever dood dan levend. Na een lange, intensieve klinische traumabehandeling neemt hij vandaag afscheid. Van alle drie de verschillende afdelingen van onze kliniek zijn er patiënten en medewerkers gekomen om ter ere van dat afscheid met elkaar een partijtje voetbal te spelen.