Afgelopen zomer liep ik voor het eerst door de poort van de imposante gevangenismuur in Scheveningen om Nationaal Monument Oranjehotel te bezoeken. In de oude cellen werd de geschiedenis van deze beladen plek verwoven met de verhalen van bekende en onbekende oud-gevangenen: hoe zij hier terecht waren gekomen, hoe hun dagelijks leven in de strafgevangenis er uit zag, hoe sommigen hier aan hun einde kwamen én hoe anderen na hun vrijlating verder mochten leven. De ervaring van die laatste groep kwam ook aan bod in de toenmalige tentoonstelling Leven met oorlog.

De laatste maanden verscheen in de media een veelheid aan berichten over de openbaarmaking van het Centraal Archief Bijzondere  Rechtspleging. Echter, kort voor het publiceren van de eerste archiefbestanden adviseerde de Autoriteit Persoonsgegevens met klem om dit niet te doen. De berichtgeving over deze kwestie doet ons de vraag stellen naar collaboratie in Nederlands-Indië. Wat weten we dáár eigenlijk van?

Alle Vlamingen waren fout en alle Walen zaten in het verzet, bovendien was de naoorlogse bestraffing in Vlaanderen veel strenger dan in  Franstalig België. In de eerste decennia na de Tweede Wereldoorlog zijn deze opvattingen uitgegroeid tot sterk gewortelde mythen in een verdeelde Belgische collectieve oorlogsherinnering.

In een historische uitspraak werd België onlangs voor het eerst veroordeeld voor de ontvoering van metiskinderen tijdens de koloniale tijd, kinderen van een gemengde afkomst. Honderden tot duizenden werden destijds van hun familie
gescheiden en naar België gebracht. Eén van hen is Jacky Mukandori-Verbert (67). ‘Mijn hele leven werd me verteld dat ik niet gewenst was.’ Ze vertelt haar verhaal over onrecht, herstel en de zoektocht naar identiteit.