Als mensen in noodsituaties mentaal niet vooruitkomen, dan is materiële hulp niet voldoende, stelt Caroline Scheffer (37), adviseur Mental Health and Psychosocial Support bij Save the Children Nederland. Wat haar betreft moet er meer aandacht komen voor de impact van een (natuur)ramp, crisis of geweldsconflict op het mentale welzijn van kinderen en jongeren.

Het Nationaal Monument Oranjehotel in Scheveningen biedt komend jaar niet alleen aandacht aan de Tweede Wereldoorlog en de directe slachtoffers daarvan, maar ook aan de kinderen en kleinkinderen van de hoofdrolspelers van toen. Omdat de impact van oorlog niet stopt als de vrede is getekend.

Een van de vele zaken, waar een therapeut in de loop van een traumabehandeling tegenaan kan lopen, is de slachtofferrol van patiënten. Ik zag hun onmacht en de woede. Dan waren ze vooral slachtoffer. Het was dan voor hen heel moeilijk verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen herstel. Paradoxaal genoeg kan deze toestand bestendigd worden door maatschappelijke erkenning van ziekte of stoornis. Vluchtelingen maken bijvoorbeeld met een erkende diagnose van PTSS meer kans op een verblijfsvergunning. Maar wat als de patiënt in kwestie opknapt en de verblijfsvergunning maar tijdelijk is?

Wereldwijd herdenken Armeniërs op 24 april de massamoord die meer dan een eeuw geleden op hun voorouders gepleegd werd. Die begon in de nacht van 24 op 25 april 1915. Toen werden in Istanbul, toen nog Constantinopel, ruim zeshonderd mensen uit de Armeense elite - intellectuelen, geestelijk en politiek leiders - opgepakt en vermoord. Wat betekent het voor mensen te weten dat hun voorouders slachtoffer waren van etnische zuivering en deportaties en daarbij op grote schaal omkwamen? Drie Armeense Nederlanders vertellen hoe zij zich verhouden tot dat deel van hun geschiedenis.