Background

Posttraumatic stress disorder (PTSD) is a complex and debilitating anxiety disorder, and, although prolonged exposure therapy has been proven effective, many patients remain symptomatic after treatment. In other anxiety disorders, the supplementary use of d-cycloserine (DCS), a partial agonist at the glutamatergic N-methyl-D-aspartate receptor, showed promise in enhancing treatment effects. We examined whether augmentation of prolonged exposure therapy for PTSD with DCS enhances treatment efficacy.

Methods

Background: Post-traumatic stress disorder (PTSD) is prevalent in military personnel and first responders, many of whom do not respond to currently available treatments. This study aimed to assess the efficacy and safety of 3,4-methylenedioxymethamphetamine (MDMA)-assisted psychotherapy for treating chronic PTSD in this population.

Five diagnostic criteria sets for pathological grief are currently used in research. Studies evaluating their performance indicate that it is not justified to generalise findings regarding prevalence rates and predictive validity across studies using different diagnostic criteria of pathological grief. We provide recommendations to move the bereavement field forward. 

Epigenetic mechanisms play a role in the detrimental effects of traumatic stress and the development of post-traumatic stress disorder (PTSD). However, it is unknown whether successful treatment of PTSD restores these epigenetic marks. This study investigated longitudinal changes of blood-based genome-wide DNA methylation levels in relation to trauma-focused psychotherapy for PTSD in soldiers that obtained remission (N = 21), non-remitted PTSD patients (N = 23), and trauma-exposed military controls (N = 23).

Although it is generally considered that there was relatively little interest in the First World War throughout the 1970s and 1980s in Britain, these decades constitute a key moment in time when the embodied memories of the war transitioned into the cultural memory we are familiar with today. This article examines the transmission of memories of the First World War from veterans and their families to museums.

Wanneer ouders getraumatiseerd raken, kan de relatie met hun kinderen onder druk komen te staan. Tegelijkertijd beschikken beide ouders over manieren om de impact van traumatisering te ‘bufferen’. Door de inzet van een steunend netwerk bijvoorbeeld. Maar een veilige hechting tussen ouder en kind is het krachtigste schild.

Onder terrorismedeskundigen leeft het idee dat jihadisten vaak een ‘normale’ achtergrond hebben. Nieuw politieonderzoek bewijst het tegendeel: veel Syriëgangers kampten voor vertrek al met (geestelijke) problemen.

Kinderen die in Nederland opgroeien hebben geen persoonlijke herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog. Ze groeien op in een andere tijd dan de ouderen die deze persoonlijke herinneringen nog wel hebben, een tijd met eigen trends en ontwikkelingen. Daarnaast hebben kinderen door hun jonge leeftijd andere interesses dan volwassenen. Deze zaken zijn allemaal van invloed op de manier waarop zij omgaan met het herdenken van de Tweede Wereldoorlog.

Kort na de oorlog rees binnen de gedecimeerde Joodse gemeenschap in Nederland de vraag hoe de Nederlandse Spoorwegen de opdracht van de Duitsers hadden kunnen accepteren, om Joden te vervoeren naar Westerbork, en van Westerbork naar de Duitse grens. De verwondering en het verwijt lagen voor de hand. Allereerst omdat de spoorwegen een cruciale radar vormden in de vervolgingsmachine, en ook omdat dit traject van de vervolging (het vervoer naar Westerbork, de aanleg van een treinlijn naar Westerbork) met Joods geld was betaald.

De Vereniging voor Kinderen van Verzetsdeelnemers 1940-1945 jubileert vandaag. Ook kleinkinderen van Nederlanders die in het verzet zaten, sluiten zich aan. ‘Ik wil het verhaal doorgeven.’