Ooit zag ik in het United States Holocaust Memorial Museum (USHMM) in Washington een expositie met video-interviews met ooggetuigen. Ze hadden als kind de eerste jaren van de Jodenvervolging in nazi-Duitsland meegemaakt. Ze beschreven marcherende SA-mannen die antisemitische liederen zongen, haatdragende posters, pesterijen door andere kinderen. Af en toe verscheen er een tekst onderin beeld waarin werd aangegeven dat de herinnering niet juist kon zijn, omdat de beschreven poster pas jaren later ontworpen was of het gehoorde lied toen nog niet geschreven.

Verzetsvrouw Mia Lelivelt vertelt hoe de opvang van vele onderduikers in huis spanning meebracht voor het hele gezin.

Werkt de aanpak van kindermishandeling en partnergeweld? Die vraag wordt steeds vaker gesteld. Bekend is dat minstens één op de dertig kinderen zich thuis niet veilig voelt. Maar krijgen die kinderen hulp? En zo ja, is die hulp effectief? Uit een eerder onderzoek in de vier grote steden (G4) bleek een paar jaar geleden dat er nogal wat mis gaat.1 De G4 besloot daarop tot een vervolgonderzoek door het Verwey-Jonker Instituut.

De druk op de geestelijke gezondheidszorg (ggz) neemt toe. Er moet meer zorg komen met minder inspanning. Een belangrijke oplossing voor dit probleem is het opvoeren van het gebruik van e-mental health in de ggz. Ict-technologie neemt dan een deel van de behandeling of begeleiding van mensen over. In de praktijk wordt hier nog te weinig gebruik van gemaakt. Met het EFROproject ‘eGGZ centrum’ wordt een cruciale stap gezet richting een structurele inbedding van e-mental health in de geestelijke gezondheidszorg. In de overtuiging dat de zorg er beter van wordt en op termijn ook goedkoper.