Het overkwam me in De Vonk, begin jaren 2000, de behandellocatie van Centrum’45 voor vluchtelingen en asielzoekers in Noordwijkerhout. Ik werkte er als therapeut. Vluchtelingen: een complexe doelgroep, bestaande uit mensen met littekens, met meervoudige klachten, taalbarrières die de communicatie bemoeilijken, onzekerheden rond de verblijfsvergunning of werk, rond wonen en toekomstmogelijkheden. Op een ochtend zou ik voor een intakegesprek een jongeman ontvangen die afkomstig was uit Bosnië-Herzegovina.

Een VirtualReality (VR) bril en belevingscabine om terug te gaan naar een traumatische herinnering. Het lijkt overweldigend, maar stap voor stap worden militairen en veteranen hierbij begeleid in een nieuwe therapie van het Expertisecentrum van de Militaire Geestelijke Gezondheidszorg (MGGZ). De MGGZ is een onderdeel van het ministerie van Defensie waar zowel zorg als onderzoek naar mentale gezondheid van militairen en veteranen plaatsvindt.

Bijna tachtig jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog bestaat er in Nederland een levendige herinnering aan deze oorlog. Natuurlijk, de jaarlijkse herdenkingen hebben daar ongetwijfeld een aandeel in, zoals het geschiedenisonderwijs eveneens een steentje bijdraagt. 

Ook wetenschappelijk onderzoek en persoonlijke verhalen laten hier sporen na. En onderschat ook zeker niet het aandeel van oorlogsmusea en herinneringscentra als leveranciers van kennis. Maar bovenal hebben gedramatiseerde vertolkingen van oorlogservaringen invloed op hoe we tegen deze  geschiedenis aankijken.

Kunstmatige Intelligentie biedt eindeloze mogelijkheden en heeft ook bijgedragen aan de nieuwe experimentele vorm van therapie, genaamd deepfaketherapie. Deze vorm van therapie geeft slachtoffers van seksueel misbruik en geweld de mogelijkheid om een gesprek aan te gaan met de deepfakeversie van de dader. Hoe werkt dit precies?
En zijn er ook risico’s verbonden aan deze virtuele ontmoeting? Een interview met psychologen Marieke Tuinenberg en Nicky Slobbe.