Een artikel over de Nederlandse rampencultuur. Een cultuur die zekerheid zoekt in plaats van improvisatie: er wordt veel geïnvesteerd in opleiden, trainen, oefenen, coördinatiestructuren en lessen trekken uit eerdere gebeurtenissen.

Om te kunnen omgaan met de bijzondere situaties die agenten tegenkomen in hun dagelijkse werk, is het essentieel dat zij over discretionaire ruimte beschikken waarmee zij naar eigen inzicht bevoegdheden kunnen toepassen. In de ruimte die hen wordt geboden, blijken politieagenten, naast een routinematige aanpak, op allerlei 'creatieve' manieren met hun bevoegdheden om te gaan om organisatiedoelen te behalen en/of maatschappelijke belangen na te streven. Hierbij kunnen de grenzen van wet- en regelgeving worden opgezocht of overschreden.

Kwalitatief staat het crisismanagement in Nederland er niet goed voor. Bij vrijwel elke crisis komen dezelfde fouten terug. Hoe is dat te verklaren? Dit artikel toont aan welke structurele problemen er zijn en welke verbeterpunten er nodig zijn om de crisisbeheersing in Nederland naar een substantieel hoger niveau te tillen.

De Nederlander Max Boon wil met de actieve inzet van de stem van getroffenen van terrorisme en lokale gemeentschappen radicalisering tegen gaan. Vanuit het International Centre of Counter-terrorism (ICCT) zet hij hiervoor een organisatie op in Indonesië. Boon doet dit vanuit een bijzondere positie. Als slachtoffer van de terroristische aanslag op het Marriott-hotel in Jakarta van 2009, heeft hij aan den lijve de gevolgen van gewelddadig extremisme ondervonden.