Op 30 oktober jongstleden kwam het nieuwsbericht op het NOS journaal van de erkenning voor de Molukse militairen van het Koninklijk Nederlandsch Indisch Leger (K.N.I.L.) door de Nederlandse overheid (Defensie). Naar aanleiding hiervan schreef ik een brief in gedichtvorm op Facebook aan mijn vader wijlen papa Nani Matahelumual. Het was eigenlijk niet alleen bestemd voor mijn vader papa Nani, maar voor alle Molukse vaders en opa's, die in het K.N.I.L. zo trouw en loyaal voor de Rood-Wit-Blauwe vlag, hadden gediend. Ik kreeg hierop heel veel reacties .

Thuis in mijn werkkamer staat een grote, oude hutkoffer. Daarin hebben mijn broer en ik de geschiedenis van onze ouders bijeengebracht, zoals die tevoorschijn kwam toen wij na hun overlijden het huis ontruimden. Ze waren allebei twintig toen de oorlog uitbrak. Verliefd en verloofd, maar niet op elkaar, want ze kenden elkaar toen nog niet.

In ons veilige Nederland zien we trauma’s als een soort meteorieten die onze beschermde dampkring binnendringen. Trauma’s komen wel voor, maar zijn gelukkig uitzonderlijk. En mocht het noodlot toeslaan dan kunnen we door een goede behandeling meestal weer terugkeren in een vertrouwd en grotendeels veilig bestaan.

Uit twee onderzoeken naar veteranen en waardering blijkt dat er een gat zit tussen de waardering die veteranen aangeven te ervaren en de waardering die het Nederlandse publiek voor hen zegt te hebben. Slechts een op de drie veteranen ervaart waardering uit de samenleving. En het publiek heeft die waardering wel, maar uit die niet altijd, vier van de vijf Nederlanders doen dat niet. Hoe komt dat? En is dat gat te dichten?