Frieda Belinfante, geboren in 1904, was celliste, dirigente en tijdens de Tweede Wereldoorlog ook verzetsstrijdster. Ze viel op vrouwen, wat voor haar generatie niet kon. Vrouwen die dat toch deden, boeien me mateloos. Wie waren ze? Hoe gingen ze om met de relatieve onbekendheid van homoseksualiteit in combinatie met de afwijzing ervan zodra ‘men’ het eenmaal doorhad? En in welke bochten moesten ze zich wringen om vrij te kunnen leven en hun zelfrespect te behouden?

Intieme relaties tussen lokale vrouwen en militairen van een bezettende macht zijn van alle tijden. Maar verhalen over seksuele of romantische betrekkingen tussen Nederlanders en Japanners tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indië werden in de naoorlogse jaren al snel onder het tapijt geveegd. Zowel over de relaties zelf als de nakomelingen die eruit voortkwamen, werd alleen maar in fluisteringen gesproken.

Korrelige beelden verschijnen op het witte projectiescherm. Het zijn oude amateurbeelden van een bruiloft. Ik zie mijn opa en oma uit een huis komen. Ze stappen in een auto die hen naar de kerk brengt. Van de trouwmis zijn geen beelden, wel van het moment dat ze de kerk uit komen. Verpleegsters van het Rode Kruis vormen een erehaag; mijn oma was daar destijds actief als vrijwilliger.

In Thailand steken iedere week tienduizenden mensen een spoorbrug over die in de Tweede Wereldoorlog door krijgsgevangenen is gebouwd.
Minder bekend is dat er ook aan de Myanmarese zijde van de ‘Dodenspoorlijn’ duizenden krijgsgevangenen omkwamen. Onder hen 621 Nederlanders.