Toen Mr. L.E. Visser, jurist en president van de Hoge Raad, in 1941 door de Duitsers ontslagen werd omdat hij een Jood was, durfde geen van de leden van die Raad protest aan te tekenen. Zelfs tijdens de bezetting werd hen dat door sommigen al kwalijk genomen, zoals de juristen R.P. Cleveringa en B.M. Telders die zich wel verzetten tegen ontslag van hun Joodse collega's.

Hoe zat het met het politiek en maatschappelijk rechtsherstel na mei 1945 en komen teruggekeerde Joden hun vooroorlogse positie weer innemen? 

‘Verschillen die lang geleden zijn veroorzaakt, zitten ons nog altijd in de weg. En we kunnen pas samen vooruit, als we zonder vrees onze geschiedenis erkennen, en er over durven spreken.’ Minister Ingrid van Engelshoven in haar toespraak tijdens de Nationale Herdenking Slavernijverleden, 1 juli 2020.

Erkenning – de behoefte om gehoord en gezien te worden – heeft de laatste decennia als fenomeen zowel in het publieke debat als in de wetenschap toenemende aandacht gekregen. Om erkenning vragen betekent dat iets gezien, toegegeven en hersteld moet worden.

In mijn onderzoek Narratives of (In)justice richtte ik me op de vraag hoe historische gebeurtenissen nog steeds in onze samenleving doorwerken. Hoe worstelt Nederland met zijn gewelddadig verleden en waar zijn mensen naar op zoek als zij om erkenning vragen?

De ‘vergeten kinderen’ van de Bosnische oorlog, twintigers die werden geboren na verkrachting, hebben elkaar gevonden.

Nu zoeken ze ook maatschappelijke acceptatie.

„Ik ben niet alleen het trauma van mijn moeder, maar ook een trauma van dit land.”