Inhoudsopgave:

23.1 Inleiding

23.2 Model van de invloed van migratiestress op gezinsfunctioneren

23.3 Systeembehandeling

23.4 Conclusie

Trauma beleven omdat je ouders of grootouders een trauma hebben meegemaakt. Intergenerationeel trauma heet dat – en er zijn mensen die dat ervaren. Toch is er geen consensus over dit fenomeen in de wetenschap. ‘Tweede en derde generaties zijn hooguit gevoeliger voor nieuw trauma’, zegt onderzoeker Marinus van IJzendoorn. 

Ze zit met haar twee kinderen in het speelkeukentje in de hoek van de spelkamer. Pizza, taart, hamburgers, broccoli, ze krijgt het allemaal voorgeschoteld door haar dochter. Af en toe komt er een voorzichtige glimlach op haar gezicht, maar verder geeft ze weinig reactie. Haar blik gaat afwisselend van de grond naar haar dochter. Of soms naar haar zoon, die zijn eigen gang gaat in een hoekje van het keukentje. Ze zit met haar rug naar de andere gezinnen toe. Het enthousiasme en vrolijke geklets van haar dochter vormt een groot contrast met het ongemak van moeder. Een te groot contrast?

De dreiging van oorlog lijkt reëler dan ooit. Voor mensen die oorlog hebben meegemaakt, of nog familieleden hebben in oorlogsgebieden, is deze dreiging nog levendiger. Klinisch psycholoog Antoine van Sint Fiet behandelt mensen voor wie de dreiging nog een dagelijkse realiteit is. In zijn behandelkamer in Diemen tref ik een geëngageerde en bedachtzame man. ‘Je merkt waarschijnlijk al dat ik er veel over kan vertellen’, legt hij mij uit. Ik vroeg hem hoe het is om met mensen te werken voor wie de dreiging van oorlog nog altijd in hun hoofd leeft.