Comorbiditeit is bij PTSS eerder regel dan uitzondering. Toch weten we nog steeds te weinig over welke behandeling het beste werkt voor welk type en welke ernst van comorbiditeit. In haar keynote op het NtVP jaarcongres besprak Kathleen Thomaes, psychiater en voorzitter van de congrescommissie, de stand van zaken op dit gebied.

De beschikbare evidence based psychotherapieën voor traumaslachtoffers zijn de afgelopen jaren steeds talrijker geworden. Tussen de traumagerichte therapieën bestaan verschillen, maar ook overeenkomsten. De pioniers van deze therapieën beschreven in een overzichtsartikel de overeenkomsten tussen deze behandelvormen (zie de rubriek Research elders in dit nummer). De vraag welke traumabehandeling de voorkeur heeft is een terugkerend dilemma in de klinische praktijk. Er is echter nog geen gedegen onderzoek gedaan naar de keuze welke therapie voor wie het beste werkt.

Er is sprake van SOLK als iemand lichamelijke klachten heeft die langer dan enkele weken duren en waarbij na adequaat medisch onderzoek geen somatische aandoening wordt gevonden die de klacht voldoende verklaart. Het kan ook gaan om klachten waar wel een lichamelijke aandoening aan ten grondslag ligt, maar waarbij de klachten ernstiger of langduriger zijn of het functioneren sterker beperkt is dan op grond van de aandoening verwacht mag worden.

Twintig jaar geleden publiceerde het British Journal of Psychiatry een redactioneel commentaar met als titel Disgust: The forgotten emotion of psychiatry (Phillips, Senior, Fahy, & David, 1998). Sindsdien is er veel gebeurd en is er toenemende aandacht voor de mogelijke rol van walging bij allerlei vormen van psychopathologie. Dit heeft ook geleid tot meer aandacht voor de specifieke kenmerken van ons walgsysteem in de context van posttraumatischestressstoornis (PTSS).