Documentaires over de Tweede Wereldoorlog zijn meestal niet gemaakt om je te doen glimlachen. Toch overkwam me dit laatst bij Numbered, te zien op Netflix. Een tedere documentaire, waarin de laatste overlevenden van Auschwitz geïnterviewd worden over de betekenis van hun kampnummer. De documentaire gaat niet alleen over het kamp, maar ook over terugkeer en herstel. En, tot mijn verrassing, over de liefde. Een oud echtpaar vertelt innemend over de impact van hun eerste aanrakingen, in een Israëlische kibboets na de oorlog.

Met het langzaam verdwijnen van de generatie die de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt, rijst de vraag: hoe herdenken wij, Millenials, deze geschiedenis? En hoe kijkt generatie Z, mensen geboren tussen 1995 en 2010, hier tegenaan?

75 jaar na de bevrijding zorgen populaire producties, zoals Soldaat van Oranje. De musical (New Productions, 2010) en de Holocaustfilm Süskind (Fuworks, 2012) ervoor dat de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog overgedragen wordt aan nieuwe generaties. 

Dit doen de producenten niet alleen door middel van de musical of de film, maar ook door het opzetten van verschillende educatieveen herdenkingsprojecten. Op deze manier zorgen populaire pro ducties voor een nieuwe dimensie in de herinneringscultuur. In mijn onlangs verdedigde proefschrift ‘Echte Helden’. 

Onderzoeksjournalist Linda Polman publiceerde dit jaar Niemand wil ze hebben, een boek over het Europese vluchtelingenbeleid en trok daarbij onthutsende parallellen met de Tweede Wereldoorlog. Bij het schrijven putte zij uit een ingrijpende ervaring in een Rwandees vluchtelingenkamp. Voor Impact Magazine blikt ze daarop terug en vertelt hoe die traumatische gebeurtenis haar een betere journalist heeft gemaakt.

Eén lege stoel voor één verloren leven; 11.541 rode stoelen in een lange rij. Ter nagedachtenis aan de slachtoffers van het beleg van Sarajevo tijdens de oorlog in het voormalige Joegoslavië in de jaren negentig. Een fascinerende verbinding van kunst met herdenken. Welke impact had deze herdenking op oorlogsgetroffenen uit Sarajevo? Hierover spraken wij met getuigen van de Sarajevo Red Line.

De schok: 12 mei 2010, negen uur ’s ochtends. Ik ben op mijn werk als mijn moeder belt. Ze is ongerust. Ze heeft beelden op televisie gezien van een gecrasht  vliegtuig in Libië en is bang dat het de vlucht van mijn broer en zijn gezin betreft.

Posttraumatic stress disorder (PTSD) is a psychiatric disorder that can develop upon exposure to a traumatic event. While most people are able to recover promptly, others are at increased risk of developing PTSD. However, the exact underlying biological mechanisms of differential susceptibility are unknown. Identifying biomarkers of PTSD could assist in its diagnosis and facilitate treatment planning. Here, we identified serum microRNAs (miRNAs) of subjects that underwent a traumatic event and aimed to assess their potential to serve as diagnostic biomarkers of PTSD.

Introduction: Societies invest substantial amounts of resources on disaster preparedness of hospitals. However, the concept is not clearly defined or operationalized in the international literature.

Aim: This study seeks to contribute to the alignment of knowledge of disaster preparedness in hospitals based on a systematic review and analysis of definitions and operationalizations.

Jeff Chapman (55) houdt van zijn beroep. Al dertig jaar werkt hij in Amsterdam en omstreken als gezinsvoogd. Schrijnende gevallen binnen gezinnen en morele dilemma’s zijn inherent aan zijn vak. Chapman komt regelmatig zaken tegen die hem niet loslaten, zoals het geval is bij een uit Irak gevluchte moeder. Het is voor hem dat ene dilemma.

In de familie van Hans Goedkoop werd het Indische verleden altijd met de mantel der liefde bedenkt. Tot hij onderzoek ging doen naar zijn opa, generaal-majoor in het KNIL tijdens de dekolonisatieoorlog. Hij stuitte daarbij op een persoonlijk dilemma: hoe ga je om met een opa die deel uitmaakt van een gewelddadig, onderdrukkend systeem?