Wat zijn de gevolgen van de coronacrisis voor het werk en welzijn van professionals die hulp, zorg en ondersteuning geven bij psychische problemen? Is de werkdruk toegenomen of juist niet? Kunnen ze de zorg bieden die ze voor hun cliënten nodig vinden? En wat doet dit met hun eigen psychisch welbevinden? Het Trimbos-instituut onderzocht dit in opdracht van ZonMw, samen met vertegenwoordigers van beroepsverenigingen, koepels van zorgaanbieders en andere partijen zoals MIND en Hogeschool Inholland.

Background: On the basis of earlier experiences in Germany and England, we developed an intensive multimodal group programme (FACT Plus) for psychotic-spectrum patients. By combining it with regular Flexible Assertive Community Treatment (FACT) (care as usual), we intended to reduce psychiatric rehospitalizations and mental healthcare costs.

Background: Pharmacological approaches are widely used for post-traumatic stress disorder (PTSD) despite uncertainty over efficacy.

Objectives: To determine the efficacy of all pharmacological approaches, including monotherapy, augmentation and head-to-head approaches (drug versus drug, drug versus psychotherapy), in reducing PTSD symptom severity.

Method: A systematic review and meta-analysis of randomised controlled trials were undertaken; 115 studies were included.

Het lectoraat GGZ bestaat 10 jaar. In de afgelopen jaren zijn talloze thema’s aan de orde gesteld die te maken hebben met psychische gezondheid en (de hulp aan) mensen met een psychische aandoening. Aan de activiteiten is altijd actief meegewerkt door docenten, studenten en inmiddels ook alumni en professionals uit de zorg, waaronder een flink aantal ervaringsdeskundigen. Het lectoraat kan niet bogen op een groot aantal empirische onderzoekingen. Het heeft wel school gemaakt op het vlak van de theorievorming, en het bundelen en benutten van beschikbare kennis.

In een gegoede buurt van Brooklyn staat een mooi pand met de naam ‘Dutch manor’.
De voordeur van het appartement op de begane grond zwaait open en daar staat hij dan: de goedlachse 95-jarige Jean René van Geuns.
Hoewel zijn gehoor en zichtvermogen achteruit gaan, lijkt tijd geen vat op hem te hebben.

Na vele decennia in Amerika is zijn Nederlands weggezakt. Zijn echtgenote Elvia en dochter Danielle hebben al allerlei authentieke documenten en krantenknipsels klaar gelegd.

Eind november 2018 hebben Salo Muller, overlevende van de Holocaust, en president-directeur Van Boxtel van de Nederlandse Spoorwegen gezamenlijk besloten een commissie in te stellen die verantwoordelijk wordt voor de toekenning van individuele tegemoetkomingen aan overlevenden en directe nabestaanden van diegenen die door de NS zijn vervoerd naar concentratie- of vernietigingskampen. Op 1 augustus 2019 werd het Uitkeringsreglement Stichting Individuele Tegemoetkoming Slachtoffers WOII Transporten NS gepubliceerd. In hoeverre zal deze regeling voor ‘gerechtigheid’ zorgen?

‘s Nachts liggen woelen en niet kunnen inslapen. Prikkelbaarheid en concentratieverlies overdag. Slaapstoornissen komen veel voor en kunnen heel divers van aard zijn. Mensen met psychiatrische aandoeningen hebben vaker dan gemiddeld te maken met slaapproblematiek. Toch wordt de aandoening niet altijd erkend en behandeld.

In dit artikel komen de volgende onderwerpen aan de orde:

Jonge Eritrese statushouders krijgen in vergelijking met de totale Nederlandse bevolking veel vaker het stempel LVB en een te laag schooladvies. Bij het inschatten van de opleidingspotentie wordt zwaar geleund op de uitkomst van IQ-testen. Maar die geven geen compleet beeld. Hoe krijgen we het leervermogen beter in beeld?

Imagine you are the survivor of a horrible car crash. One day, while you’re walking down the street, you hear a car horn followed by a screeching noise. Before you get a chance to look around and figure out what happened, you feel a sudden rush of adrenaline. Fear paralyzes you from head to toe, and your mind fills up with images of the accident in which you were involved not long ago. It may look like you’re overreacting from the outside, but from the inside, everything feels so ‘real’ and overwhelming. And so, you sit there shaking and waiting for something horrible to happen.

We herdenken oorlogen en genocides, maar hebben geen collectief geheugen ontwikkeld voor gebeurtenissen als een pandemie.

Dat heeft gevolgen voor de aanpak vandaag en in de toekomst.

Zijn we in staat om van het verleden te leren?