Wie in de ggz belandt, krijgt een kant-en-klaar verhaal over zijn lijden: de DSM-classificatie.
Maar het persoonlijke verhaal van de patiënt is minstens zo belangrijk als de diagnose, vindt een groeiende groep behandelaars.

Heeft u nooit eens gedacht: kon ik de tijd maar bevriezen? Er zijn van die momenten die je voor eeuwig wilt laten duren. Maar er zijn andere momenten die je met de kennis van achteraf zou willen voorkomen. Momenten waarop je zou willen schreeuwen naar de mensen die je ziet: ‘Maak dat je wegkomt, trap er niet in!’

In de privacy van mijn spreekkamer doe ik weleens interventies die ik, laat ik het voorzichtig formuleren, niet zo snel wereldkundig zou maken. Interventies die niet onderwezen worden tijdens de opleiding tot klinisch psycholoog of EMDR-practitioner, maar die ontspruiten aan het kijkgedrag van mijn kinderen en mijn eigen infantiele interesses. Interventies die te maken hebben met Walt Disney.

Mardjan Seighali vluchtte dertig jaar geleden vanuit Iran naar Nederland. Omdat ze zich in haar thuisland uitsprak voor politieke en sociale vrijheid werd ze opgepakt en opgesloten. Nu is ze mede vanuit haar functie als directeur van de Stichting voor Vluchteling-Studenten UAF een voorvechter in de strijd voor vrijheid en kansengelijkheid van nieuwe Nederlanders: ‘Ik weet wat niet vrij zijn met je kan doen, hoe het je identiteit kan afpakken.’

Hoe moeilijk het is om als interviewer neutraal te blijven wanneer je met overlevenden en daders van genocide spreekt, ondervond Bart Nauta vijf jaar geleden in Rwanda. ‘Waarom moest ik zo nodig hun pijn oprakelen? Wie dacht ik dat ik was?’

Background

Post-traumatic stress disorder (PTSD) presents a major public health problem for which currently available treatments are modestly effective. We report the findings of a randomized, double-blind, placebo-controlled, multi-site phase 3 clinical trial (NCT03537014) to test the efficacy and safety of 3,4-methylenedioxymethamphetamine (MDMA)-assisted therapy for the treatment of patients with severe PTSD, including those with common comorbidities such as dissociation, depression, a history of alcohol and substance use disorders, and childhood trauma.

Introduction: Qualitative studies have described the rather unique styles of Balinese people to adjust to adversity. No quantitative research assessing psychopathology among bereaved individuals has been performed yet. This study estimated the prevalence of prolonged grief disorder (PGD), posttraumatic stress disorder (PTSD) and depression among bereaved individuals after traffic deaths in Bali and the relations between subgroups sharing the same symptoms and cultural, socio-demographic characteristics and posttraumatic growth (PTG).
 

Een goede psychische gezondheid maakt integratie en participatie gemakkelijker. Veel vluchtelingen beschikken over een grote veerkracht en het is van belang om deze te behouden en waar mogelijk te versterken.
De mate waarin psychische klachten en stoornissen zich voordoen is mede afhankelijk van het hebben van (perspectief op) werk, opleiding of andere vormen van participatie in de samenleving, het ervaren van sociale steun, en het hebben van een sociaal netwerk (met familie en/of vrienden nabij). 

‘Het was alsof elk van die mensen ons vragen had moeten stellen, op onze gezichten had moeten lezen wie we waren en nederig ons verhaal had moeten aanhoren. Maar niemand keek ons aan, niemand nam de uitdaging aan; ze waren doof, blind en stom, verschanst in hun ruïnes als in een fort van niet-willen-weten, nog altijd sterk, nog altijd in staat tot haat en verachting, nog altijd gevangen in hun oude verwarring van trots en schuld.’

Primo Levi, Het respijt

Een Duitse man loopt op straat en stelt willekeurige voorbijgangers een vraag.