De oorlog als beleving: over de musealisering en enscenering van Holocaust-erfgoed
Wie nog maar enkele jaren geleden de oorlog een beleving had genoemd, had vast en zeker op veel scepsis kunnen rekenen. Dat ligt echter vandaag de dag heel anders. Vrijwel dagelijks worden we via de media op de hoogte gebracht van de acties van ‘onze jongens’ in Irak en Afghanistan. De nationale trots spat van het televisiescherm wanneer het gaat om onze bijdrage in de War on Terror (2001). Compenseren we hiermee misschien de traumatische verwerking van onze rol in de Joegoslavië-oorlog (1991-1995), voor Nederlandse begrippen samengebald onder de noemer van De val van Srebrenica? Die gedachte drong zich kort geleden aan mij op na het plotselinge overlijden van mijn vader. Meer dan zestig jaar geleden werd hij als soldaat uitgezonden naar Nederlands Indië in de toenmalige oorlog tegen terreur, waarvan het nationale trauma – Indonesië verloren, rampspoed geboren! – nog altijd niet is verwerkt. Van zijn ervaringen heb ik geleerd dat je een echte oorlog nooit moet willen beleven. 6.000 Nederlandse militairen zijn omgekomen in wat wij eufemistisch politionele acties noemden. Maar mijn vaders oorlog, en die van 150.000 andere Nederlandse jongens in ‘ons Indië’, is niet beloond met heldenroem of veteranenpensioen.
Geachte bezoeker,
De informatie die u nu opvraagt, kan door psychotraumanet niet aan u worden getoond. Dit kan verschillende redenen hebben,
waarvan (bescherming van het) auteursrecht de meeste voorkomende is. Wanneer het mogelijk is om u door te verwijzen naar de bron
van deze informatie, dan ziet u hier onder een link naar die plek.
Als er geen link staat, kunt u contact opnemen met de bibliotheek,
die u verder op weg kan helpen.
Met vriendelijke groet,
Het psychotraumanet-team.
Reference: