Eindelijk erkenning? : Onderzoek naar kinderen van 'foute' ouders

'Ik, en met mij denk ik veel kinderen van foute ouders, heb het gevoel aan alle kanten te zijn gepakt. De thuissituatie was voorgoed verstoord, ik moest opgroeien onder armelijke omstandigheden, en toen werd ik ook nog eens met de nek aangekeken door de maatschappij' (Kromhout, 2004: 212). Aan het woord is Eva, anderhalf jaar oud bij de bevrijding in 1945, die de gevolgen van de ‘foute’ keuzes van haar ouders tijdens de Tweede Wereldoorlog aan den lijve ondervond.

Het is een van de vele getuigenissen die sinds midden jaren zeventig de publiciteit hebben gevonden. De ervaringen van deze kinderen van ‘foute’ ouders zijn zeer divers, maar hun verhalen bevatten een aantal kernelementen: sociale uitsluiting en isolement, stigmatisering, ontwricht gezinsleven, zwijgen over het verleden (zowel binnen het gezin als daarbuiten), gevoelens van schuld en schaamte, angst en wantrouwen, identiteitsproblemen en loyaliteitsconflicten ten opzichte van de ouders. Verhalen die vaak zijn samengevat onder de noemer ‘niet de schuld, wel de straf’.