Samenvatting

Ongeveer duizend hulpverleners per jaar zoeken hulp omdat ze door hun werk in problemen komen.

Met bij wijze van spreken zijn schoolatlas onder zijn armvertrok Jan Mulder (83) als lid van de Nederlandse Militaire Missie op 27 augustus 1952 met het ms Oranje vanuit Amsterdam naar Indonesië."Of er geen geld of geen tijd voor was, weet ik niet, maar teruziend op die dag werd er zowel voor ons vertrek, als bij aankomst geen enkele voorlichting over Indonesië en ons aanstaande verblijf gegeven", zegt hij.

Eens in de twee maanden komen ze bij een Chinees in Den Haag bij elkaar om herinneringen op te halen. Een groepje kwieke dames die bij de eerste vrouwenkorpsen van de MARVA hebben gediend. Vlak na de Tweede Wereldoorlog hadden ze zich als jonge twintigers bij de MARVA aangemeld, met in het vooruitzicht wellicht een uitzending naar Indië.

Onder de titel ‘Redt hen... zij VERGAAN’ verscheen begin december 1945 een krant met onder andere een dramatische oproep uit Bandung, met als kop: ‘Honderdduizend bedreigde mannen en vrouwen richten zich tot de beschaafde wereld: “Doet iets voor ons, maar doet het spoedig!”’¹ Brandstichting, moord, kidnapping waren aan de orde van de dag. Niemand durfde meer zijn huis uit en de opvangkampen stroomden vol. Gas, elektra en water dreigden voor de zoveelste keer afgesloten te worden en aan Nederlanders werd geen voedsel meer verkocht.

Onderstaand artikel is een neerslag van een zoektocht naar de manier waarop creatieve therapie kan worden aangewend voor vluchtelingenkinderen.

We wisten dat de bevrijding voor de deur stond. Seyss-Inquart had goedgevonden dat geallieerde vliegtuigen voedsel afwierpen boven West-Nederland, daarmee was op zondag 29 april begonnen. De inwoners van Rotterdam en Den Haag stonden bij honderden op de daken te wuiven naar de bommenwerpers in hun nieuwe rol. Maar we wisten ook, dat de ‘droppings’ van veel te geringe omvang waren om een einde te maken aan de hongersnood.

Door de ochtendlucht, nog nuchter, brak de zon de nevel. De fietsen van mijn pleegvader en de vrouw die ik niet kende, raakten elkaar bijna. Nog nooit had ik zulke billen gezien, ze puilden uit haar bruine jurk over het zadel heen, dat weer tussen de twee helften verdween. Zwaar hijgend zat ze groot op haar fiets zonder banden. De roestige velgen speelden met kleine steentjes. Ze praatte veel en snel en keek nieuwsgierig naar mij. Ik kende haar niet, had ook geen belangstelling voor haar.

Hinke Douma (56) is de dochter van dominee Rinze Douma, een verzetsstrijder die in Bergen-Belsen omkwam. Behalve trots is ze ook boos dat haar ouders grote risico’s namen in de oorlog, terwijl ze toen vier kleine kinderen hadden. Die boosheid is lang ondergronds gegaan.

Wij zullen voor hen zorgen. Onder dit devies werd op 13 oktober 1944 ten behoeve van de weduwen en de kinderen van omgekomen verzetsmensen de Stichting 1940-1944 opgericht. Naast de zorg voor de nagelaten betrekkingen stond de taak om voor verzetsmensen die door het verzet of in gevangenschap invalide waren geworden, herstel, werk, huisvesting, omscholing of een pensioen tot stand te brengen.

Over psychische problemen werd in die eerste jaren niet gesproken. Het land moest worden opgebouwd, de schouders moesten eronder. Geen gezeur, de oorlog was afgelopen.