Toen ik klein was, hadden mijn ouders een boerderijtje in Drenthe. Een knollig keuterboerderijtje met een piekharige rieten kap. In de lente bouwden de zwaluwen nestjes in de deel en vlogen in en uit om hun kinderen te voeren. ’s Zomers, als de oude bakstenen gloeiden in de zon, dronken wij thee onder de beukenboom. ’s Winters stonden er bij het opstaan ijsbloemen op het raam en kropen wij dicht bij de snorrende kachel.

Zal ik vanavond gaan joggen, of blijf ik voor de zekerheid thuis? Kan ik die spotprent in de klas laten zien, of is dat vragen om gedoe? Moet ik daar wel heen, als journalist, of slingeren ze een steen naar mijn hoofd? En is het wel verstandig om foto’s van mijn kinderen op Facebook te zetten? Je weet immers nooit.

In dit artikel komen drie mensen aan het woord die tijdens hun werk met bedreiging te maken hebben gehad.

Dit online instrument brengt in kaart wat medewerkers energie geeft in het werk en wat stress oplevert (thuis of op het werk) en hoe daarmee wordt omgegaan. Er zitten vragen in verwerkt die specifiek over Corona gaan. De lijst kan anoniem en op elk moment worden ingevuld (10 minuten) en geeft de medewerker direct feedback over de veerkracht van dat moment en de opties die iemand heeft om hiermee verder te gaan.

Een betere wereld begint bij samenwerken. Met die centrale boodschap klonk op 22 januari het startsein van het World Health Organisation Collaborating Centre, in het kort WHOCC, verbonden aan de Vrije Universiteit. ‘Als er ooit een tijd was om kennis te bundelen en te profiteren van samenwerking op het gebied van wereldwijde geestelijke gezondheid, dan is het wel nu’, aldus directeur Marit Sijbrandij.