De destijds aan ARQ Centrum’45 verbonden therapeut Dirk Wepster werkte tientallen jaren met mensen uit voormalig Nederlands-Indië. Zij hebben de dekolonisatieperiode aan den lijve ondervonden en moesten zien te leven met hun traumatische herinneringen daaraan. Welke ervaringen deed Webster op tijdens de behandelingen van deze groep? Wat staat hem bij en wat merkte hij van de koloniale erfenis?

Een tijdje geleden ontmoette ik in het Nationaal Archief een meisje, Grietje. Zij was er op papier, ik zat achter een tafeltje naar haar naam te kijken. ‘Grietje, geboortejaar 1729, 100’, stond er. Het stukje papier waar ik naar keek dateerde uit 1735. Mijn hoofd maakte een snel rekensommetje: zes jaar was ze. Ik stelde me haar voor in een schattig jurkje, spelend en lachend met andere kinderen. De kop onder haar naam was echter meteen ontnuchterend: ‘volght het gereedschap der slaeven.’ 
Grietje is een van de 142 namen op de inventarislijst van plantage Crawassibo in Suriname.

De misdragingen van Joodse bewakers tegenover veronderstelde oorlogsmisdadigers, kregen tot nu weinig aandacht.

In de documentaire Oorlog in Westerbork, april-september 1945 vertellen hoogbejaarde getuigen hun ongemakkelijke verhaal. 

Met in dit artikel een reactie van  oud-directeur Hans Blom van NIOD, Instituut voor Oorlogs-, Holocaust- en Genocidestudies.

De ene vluchteling uit de Oekraïne is de andere niet, zegt psychiater Aram Hasan, die zelf ooit uit Syrië vluchtte. ‘Niet de leeftijd, maar de generatie waartoe een vluchteling behoort, is bepalend voor mogelijk psychische problemen.’

Hasan, die in Nederland onder andere opvangprogramma’s voor getraumatiseerde vluchtelingen ontwikkelde, studeerde in Oekraïne en was een paar dagen vóór de Russische inval nog in Kiev om deel te nemen aan een onderzoek naar trauma en traumaverwerking.