Sahar Noor, diversiteit & inclusiemanager, ziet een angstig en hard Nederland dat dit inhumane schandaal zelf veroorzaakt. Zij licht dit toe in dit opiniestuk.

Zevenhonderd gevluchte personen slapen op de grond. Al dagenlang. We zien beelden van deze personen, vrouwen, kinderen en mannen. Omringd door een zee van witte plastic dekens en vuilniszakken. Op de meeste beelden zie je groepjes bij elkaar. Bijna nooit een individu. Ze worden vaak gepresenteerd als ‘een groep’. In termen van ‘zij’.

De oorlog in Oekraïne leidt tot een herbeleving van trauma’s bij inwoners van Bosnië-Herzegovina. Dertig jaar geleden waren zij het die te lijden hadden onder de verschrikkingen van de vorige grote oorlog in Europa.

Met dat de oorlog in Oekraïne begon, kwam er in Nederland een ongelofelijke helpende kracht van de grond. Gemeenten, veiligheidsregio’s, gastgezinnen, vrijwilligers en hulporganisaties – medewerkers en vrijwilligers staan allemaal op om Oekraïense vluchtelingen een thuis te bieden.

We beschrijven een patiënte die na aanschaf en opleiden van een hond tot hulphond, herstel bereikte. Patiënte had een ziektegeschiedenis van meer dan 30 jaar en kreeg diagnoses zoals autismespectrumstoornis, posttraumatische stressstoornis en borderlinepersoonlijkheidsstoornis. Over de jaren was er vrijwel geen symptomatische verbetering en geen persoonlijk of maatschappelijk herstel. Er bleef sprake van ernstige emotionele labiliteit, zich onbegrepen voelen, slaapproblemen door nachtmerries en herbelevingen, zich onveilig voelen en externalisatie.